سنگ هاي قيمتي و نيمه قيمتي كه به آن ها گوهر و جواهر نيز گفته مي شود، به دسته اي از كاني ها اطلاق مي گردد كه به علت وجود بعضي خواص درآنها از ساير معدنی ها و سنگ ها متمايزند. بيشتر گوهر ها از موارد متبلور معدني مي باشد. شناخت و استفاده از نگين هاي رنگي و زيبا و يا به عبارتي جواهر قدمت هفت هزارساله دارد. و از ميان اولين سنگهاي جواهر شناخته شده مي توان از عقيق، كوارتز، كهربا، گارنت، يشم سبز، زمرد و فيروزه نام برد. ارزش و گران بهايي گوهرها به علت بعضي خواص، از جمله رنگ، استحكام و زيبايي و درخشندگي است كه در آنها وجود دارد. گذشته از اين ها كميابي نيز در مطلوب بودن و بالا بردن بهاي آن ها بي اثر نيست. سنگ هاي قيمتي علاوه بر ارزش مادي جنبه سحر و جادو نيز داشته اند همچنين اعتقاد بر اين بوده كه برخي سنگ ها به عنوان شفا دهنده بيماري ها و ناراحتي ها جسمي موثر است.قديمي ترين روش تزيين كردن و زيباتر جلوه دادن سنگ هاي گران بها حكاكي اشكال و حروف بر روي آنها بوده است.

تصور مي شود براي اولين بار بلورهاي جواهر را درهند تراش داده اند. تا حدود اوايل قرن پانزدهم ميلادي برش و پرداخت نگين هاي با ارزش فقط محدود به جلاي صفحات طبيعي مي شد كه حتما بايستي شفاف و درخشان باشد مانند سنگ عقيق كه تنها برش داده شده و با سنگ سمباده براي جلوه بهتر جلا داده مي شود. باور عمومي براين است كه تراش سنگهاي جواهر در قرن 15 م آغاز و تاحدودي تكميل و متداول شده است. در ايران نيز اين حرفه تحت عنوان گوهرتراشي يا حكاكي وجود داشته كه بيشتر براي برش سنگهاي نيمه قيمتي كاربرد داشته است. در گذشته ميان مردم ايران تقاضاهاي زيادي براي فيروزه، عقيق ولعل و بسيار چيزهاي قيمتي ديگر وجود داشته و به عنوان زيورآلات و يا به عنوان حرز و دعاي چشم زخم استفاده مي شده است. ابزار اصل گوهر تراش چرخ حكاكي بوده كه با داشتن يك محور گردان با كمانه مي چرخيده است. امروزه با پيشرفت صنايع و بهبود سطح كيفي توليدات از دستگاه هاي تراش مجهز استفاده مي شود. گوهر تراشي با اسلوب جديد در ايران مسير تازه اي را در پيش گرفته است و به دو صورت كلي تراش سنگ هاي قيمتي چند وجهي و حكاكي كه شامل ساخت مجسمه هاي كوچك و نقش اندازي روي سنگ است ديده مي شود.